Geen uitstapje in de frisse lucht dit keer. Ik begeef me op glad ijs. Mijn eerste boekrecensie. Tja, en dan moet het natuurlijk over een natuurhistorisch verhaal gaan. En ik heb 'm nog niet eens uit! Toch durf ik al een mening hierover neer te zetten. Het is mijn tweede Troelstra. Tijgers op de Ararat (2003) is het debuut als je het zo mag bekijken. In 2005 kwam het in mijn bezit en samen met mijn reis door Afrika leek dit mijn oude liefde voor de biologie weer aan te wakkeren. Het kostte wel veel tijd en moeite. Het is namelijk een lijvige opsomming van vooral botanische natuurhistorische verhalen. Als niet-florist een flinke hap en het heeft me lang in twijfel gelaten over de vervolgen. Spitsbergen naar Suriname heb ik voorlopig genegeerd en uiteindelijk won mijn nieuwsgierigheid het toch. Tijd voor kolibries in de oren.
De illustratie op het voorblad doet je smullen. Twee kolibries nodigen uit om snel te beginnen. Vijftien hoofdstukken wachten. Elk met een eigen thema en reisgebied. In grote lijnen worden er twee à drie natuurhistorische reizigers gevolgd in elk hoofdstuk. Soms met teksten van de hoofdrolspelers, soms met resumeerde begeleiding van Troelstra en aanvullend met de kennis van nu. Dat is de eerste vier hoofdstukken geen probleem. Dan wordt het toch een soort herhalingsoefening. De lezer moet anders lezen. Het is geen vlotte roman of een enthousiast betoog van Gould. Maar dat geeft niet. Jezelf verplaatsen in de reiziger, hem (meestal, alleen maar mannen) bewonderen en meegaan naar het exotische oord. Het is een belevenis op zich. De zoektocht van Schomburgk naar de dwergnijlpaard is bijna aandoenlijk
A.S. Troelstra is geen auteur en is geen bioloog van beroep. Hij is emeritus hoogleraar wiskunde. Gezien de indrukwekkende volumes die hij over natuurhistorie heeft geschreven, is het in ieder geval een passie van hem en zijn kennis als leek is indrukwekkend. En een ieder die geïnteresseerd is natuurhistorie en een goede samenvatting van de geschiedenis ervan ontbeert, is eigenlijk verplicht dit aan te schaffen. En toch, en toch, hij mist net die 'touch' om het allemaal wat ontspannender te maken. Het mag ook allemaal wat korter en behapbaarder. Ik zal zeker Spitsbergen-Suriname ooit eens lezen, maar ik heb wel wat jaren vertering nodig.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten